چکيده

حرکت پرفراز و نشيب دانش منطق ميان شافعيان، آن سان که سزاوار است تاکنون مورد بررسي و کاوش ويژه قرار نگرفته است. اگر شماري از پيشوايان اين مذهب فقهي، ستودن اين دانش را بدانجا رسانيدند که هم دست‌يابي به سعادت جاويدان بشري را بر فراگيري علم منطق متوقف دانستند و هم اطمينان را از دانسته‌هاي ناآشنايان به اين دانش زدودند؛ گروه فراواني از بزرگان همين مذهب نيز ديده مي‌شوند که با دست‌يازي به دلايلي که بيشتر خاستگاهي غيرفقهي دارند و شمار آنها دست‌کم به نُه دليل مي‌رسد، روي‌آوري به دانش منطق را ناروا دانسته‌اند. نوشتار پيش‌رو کوشيده است پس از پي‌گيري اين دلايل و تحليل و بررسي آنها، نادرستي، سستي و ناکافي بودن آن دلائل را آشکار مي‌سازد.

کليدواژه‌ها
علم منطق، شافعي، اجماع، بدعت.