صفات فرابشری امامان(ع) از نگاه اصحاب ائمه(ع) / سید محمدحسن علوی
Article data in English (انگلیسی)
چکیده
اختلاف مسلمانان در مسئله امامت، نخستین مسئله اساسی بود که پس از رحلت پیامبر(ص) رخ نمود. وحیانی بودن امامت نزد شیعه و انتخابی بودن آن نزد اهل سنت، این اختلاف کلامی ـ فقهی را دامن زد و مبنای بشری یا فرابشری بودن صفات امامان(ع) را پایه گذاری کرد.
شیعه بر اساس ادله عقلی و روایات متواتر، فرابشری بودن صفات امامان را لازمه امامت شمرد؛ هرچند اهل سنت نیز گاهی ناچار به اعتراف به پاره ای صفات فرابشری ائمه(ع) شده اند اما بیشتر آنان و برخی شیعیان با تمسک به پاره ای از روایات و گزینش های تاریخی منکر صفات فرابشری امامان گردیده اند و بر این باورند که این صفات ساخته و پرداخته غلات است که پس از قرن سوم و چهارم در میان شیعیان راه یافته اند.
در این مقاله با بیان نمونه هایی از دیدگاه اصحاب امیرالمؤمنین(ع)، همچون سلمان، ابوذر، عمار و اصحاب امامان دیگر، یادآور شده ایم که آنان، ائمه(ع) را حجت و امام دانسته اند و از محتوای گفتار و کردار آنان چنین استنباط می شود که ائمه(ع) را دارای عصمت و علوم ماورای طبیعی دانسته اند و سرانجام به برخی شبهات معاصران در حد گنجایش این مقاله پاسخ داده شده است و با بررسی سخنان ابن قبه و مناظره عبدالله بن ابی یعفور با معلّی بن خنیس، به این ادعا که ابن قبه و ابن ابی یعفور در شمار منکران صفات فرابشری اند، پاسخ گفته ایم.
کلیدواژه ها
امامان معصوم، اصحاب امامان، صفات فرابشری، علم غیب، عصمت، عالمان ابرار.