چکيده

نبوت، از مسائل مشترک ميانِ اديان ابراهيمي است که هم در علم کلام و هم در فلسفة دين، از آن گفت و گو مي‌شود. ابن‌ميمون اندلسي، آن هنگام که از اين مسئله سخن مي‌گويد، مي‌کوشد ميان فلسفه و شريعت يهود، هماهنگي ايجاد کند. او هنگام شناسايي نبيّ، تعريف نبوت، ضرورت ارسال پيامبر و دين، خصلت‌هاي پيغمبران و مباحثي از اين دست، با اتخاذ رويکردي فلسفي، از تطبيق و سازگاري ميان اين رويکرد با آموزه‌هاي شريعت موسوي چشم‌پوشي نمي‌کند. نوشتار پيش‌رو، مي‌کوشد افزون بر ارائه گزارش و تحليل نسبتاً جامعي از نگرش فلسفي ـ يهودي اين انديشمند پرآوازة آيين يهود، به وامداري انديشه‌هاي فلسفي وي از مشائيان مسلمان و به‌ويژه فارابي نيز سرک بکشد.

کليدواژه‌ها

نبوت، نبي، وحي، ابن‌ميمون، فارابي، ابن‌سينا.